2 weken geleden, ik was net een uur op mijn werk en de winkel was pas 40 minuten open,
toen de telefoniste een telefoontje kreeg die zij naar mij doorverbond wat volgens haar
als zeer serieus klonk.
Het was ook serieus en het was een vernietiging van mijn wereld op dat moment.
Ik kreeg het UMC aan de lijn en de dame die ik aan de lijn had vertelde mij dat mijn moeder
was overleden die ochtend.
Blijkbaar zag de telefoniste aan mijn gezicht dat het zeer slecht nieuws was wat ik te horen
kreeg en zij stuurde mij van de vloer af, belde mijn leidinggevende en daarna een collega.
Ik ben in het rokershok, als niet roker, gaan zitten en de daar aanwezige collegae vroegen
wat er aan de hand was (mijn gezicht was op dat moment witter dan ik normaal al ben).
Toen ik het klote nieuws vertelde, gooide een collega zijn pakje sigaretten naar mij toe
zodat ik een sigaret op kon steken om tot rust te komen.
De laatste keer dat ik een sigaret opgestoken had, was 8 januari, en die rookte ik ook
alleen maar vanwege de stress die ik op dat moment had.
Personeelszaken ging gelijk iemand regelen dat ik naar het UMC gebracht kon worden
en een collega van de afdeling logistiek/planning kocht voor mij een blikje Cola, want
ik was op dat moment blijkbaar zo bleek dat zij bang was dat ik flauw zou vallen.
Ik heb mij omgekleed, ik wilde niet in mijn werkkleding in het UMC aankomen, en ben
toen met een collega naar een busje van mijn huidige werkgever gelopen.
De beveiliging loodste mij via, wat normaal gesproken de ingang is, naar buiten en
wenste mij veel sterkte. Die week heb ik ook niet veel meer gedaan.
Ik heb 2 dagen in stilte geleefd en de 3e en 4e dag was ik boos op van alles,
maar toch eigenlijk ook weer op niets.
Die week, vanaf donderdag 19 januari, heb ik een broer gezien
waar wij al jaren geen contact meer mee hadden.
Hij woont en werkt al 10 jaar in Duitsland als glaszetter.
Zondag 22 januari was er een laatste afscheid voor vrienden en familie.
Op die dag kwam er voor het eerst sinds jaren weer een oom te voorschijn
die ik voor het laatst in 1990 of 1991 gezien had (ik weet even niet meer welke precies).
Toen overleed de vader van mijn moeder, mijn opa.
Een oud lerares en goede vriendin van mijn moeder kwam die zondag ook afscheid nemen,
netals een ex van mijn zusje.
Deze jongen heeft het altijd goed kunnen vinden met mijn moeder.
Vorige week maadag was de begrafenis. Ook op die dag kwam nog een, voor mij,
onbekend familielid te voorschijn.
Maar ook een goede vriend/ex-collega van mijn broertje &
een oud leraar/vriend van mijn moeder kwamen die dag ook.
Die dag was een zeer emotioneel gebeuren, maar later op de dag voelde ik mij
toch sterker dan een week eerder.
Dat bleek een vals gevoel, want een dag later, die dinsdag,
was ik er toch niet helemaal bij met mijn verstand (what else is new?).
Maar het wordt tijd om weer op het paard te klimmen en verder te gaan,
want met thuis blijven zitten komt mijn moeder toch niet mee terug.
Sinds vandaag sta ik gewoon weer op mijn werklocatie bij de Arena.
Ladies and gentlemen... guess who's back?
toen de telefoniste een telefoontje kreeg die zij naar mij doorverbond wat volgens haar
als zeer serieus klonk.
Het was ook serieus en het was een vernietiging van mijn wereld op dat moment.
Ik kreeg het UMC aan de lijn en de dame die ik aan de lijn had vertelde mij dat mijn moeder
was overleden die ochtend.
Blijkbaar zag de telefoniste aan mijn gezicht dat het zeer slecht nieuws was wat ik te horen
kreeg en zij stuurde mij van de vloer af, belde mijn leidinggevende en daarna een collega.
Ik ben in het rokershok, als niet roker, gaan zitten en de daar aanwezige collegae vroegen
wat er aan de hand was (mijn gezicht was op dat moment witter dan ik normaal al ben).
Toen ik het klote nieuws vertelde, gooide een collega zijn pakje sigaretten naar mij toe
zodat ik een sigaret op kon steken om tot rust te komen.
De laatste keer dat ik een sigaret opgestoken had, was 8 januari, en die rookte ik ook
alleen maar vanwege de stress die ik op dat moment had.
Personeelszaken ging gelijk iemand regelen dat ik naar het UMC gebracht kon worden
en een collega van de afdeling logistiek/planning kocht voor mij een blikje Cola, want
ik was op dat moment blijkbaar zo bleek dat zij bang was dat ik flauw zou vallen.
Ik heb mij omgekleed, ik wilde niet in mijn werkkleding in het UMC aankomen, en ben
toen met een collega naar een busje van mijn huidige werkgever gelopen.
De beveiliging loodste mij via, wat normaal gesproken de ingang is, naar buiten en
wenste mij veel sterkte. Die week heb ik ook niet veel meer gedaan.
Ik heb 2 dagen in stilte geleefd en de 3e en 4e dag was ik boos op van alles,
maar toch eigenlijk ook weer op niets.
Die week, vanaf donderdag 19 januari, heb ik een broer gezien
waar wij al jaren geen contact meer mee hadden.
Hij woont en werkt al 10 jaar in Duitsland als glaszetter.
Zondag 22 januari was er een laatste afscheid voor vrienden en familie.
Op die dag kwam er voor het eerst sinds jaren weer een oom te voorschijn
die ik voor het laatst in 1990 of 1991 gezien had (ik weet even niet meer welke precies).
Toen overleed de vader van mijn moeder, mijn opa.
Een oud lerares en goede vriendin van mijn moeder kwam die zondag ook afscheid nemen,
netals een ex van mijn zusje.
Deze jongen heeft het altijd goed kunnen vinden met mijn moeder.
Vorige week maadag was de begrafenis. Ook op die dag kwam nog een, voor mij,
onbekend familielid te voorschijn.
Maar ook een goede vriend/ex-collega van mijn broertje &
een oud leraar/vriend van mijn moeder kwamen die dag ook.
Die dag was een zeer emotioneel gebeuren, maar later op de dag voelde ik mij
toch sterker dan een week eerder.
Dat bleek een vals gevoel, want een dag later, die dinsdag,
was ik er toch niet helemaal bij met mijn verstand (what else is new?).
Maar het wordt tijd om weer op het paard te klimmen en verder te gaan,
want met thuis blijven zitten komt mijn moeder toch niet mee terug.
Sinds vandaag sta ik gewoon weer op mijn werklocatie bij de Arena.
Ladies and gentlemen... guess who's back?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten