Er wordt mij wel eens gevraagd hoezo ik ben zo als ik ben.
Eigenlijk is het antwoord heel simpel en zoals wel vaker in
dit soort gevallen terug te vinden in mijn jeugd.
Mijn vader heb ik geen goede band mee, maar ook nooit gehad.
Toen ik geboren was zal hij mij bij burgerzaken hebben aangegeven
(en ik had nog niets gedaan!) en ik draag zijn achternaam!
That's about it... ik kan mij nog wel herinneren dat ik ooit bij
een Sinterklaas-feest van zijn werkgever ben geweest en dat ik toen,
samen met hem, bij een klasgenootje en haar vader heb gezeten.
Blijkbaar was ik bij thuiskomst al niet echt te spreken over hoe het
toen gegaan was, want ik heb blijkbaar gezegd dat ik nooit meer naar
het Sinterklaas-feest wilde met hem.
Dat is het enige wat ik mij kan herinneren wat ik ooit met mijn vader
heb gedaan, maar een paar jaar geleden hoorde ik dat hij, van mijn moeder,
met mij naar dat feest moest gaan omdat hij niets met mij deed!
Een aantal jaren later heb ik nog geprobeerd een 'band' met de man te krijgen,
maar dat was (misschien wel zoals te verwachten was) een mission impossible!
Ik kwam thuis met mijn eerste rapport uit de brugklas (met 3 vijven!).
Ik laat het rapport zien en binnen een minuut (maar misschien nog wel korter)
kreeg ik datzelfde rapport net zo vlug weer terug met een soort van 'grommend' ja, leuk!
Oké... misschien niet zo slim van mij om met een rapport van de middelbare school
naar de man te gaan die toch al niet zo 'blij' met mij was... maar doe dan in iedergeval
een poging tot het tonen van interesse en zeg iets over die vijven!!!
Later begreep ik pas dat hij niet verder is gekomen dan de lagere school en dat
het misschien wel vernederend was om te zien dat 'je zoon' een hogere opleiding zal
genieten dan dat jij ooit gehad heb.
En dan naar hoe ik uiteindelijk nu ben... een jongeman die eigenlijk nooit
een mannelijk rolmodel in zijn leven heeft gehad... geen vader-figuur!
Is dat dan de reden dat ik mij zo anders voor doe dan ik eigenlijk ben?
Is dat de reden dat ik geen vaste relatie heb of een relatie verbreek die te serieus wordt?
Is dat de reden dat ik geen kinderen wil, omdat ik bang ben om diezelfde fouten te maken?
Is dat de reden dat ik 'introvert' kan reageren en niet weet hoe ik moet reageren op mensen
die lichamelijk zijn ingesteld?
Is dat de reden dat ik zo graag alleen ben in sociale situaties zoals feestjes en etentjes?
En waarom ga ik eigenlijk naar dat soort dingen toe als ik 'liever' alleen ben?
Misschien is het wel een vorm van sado-masochisme en maak ik mijzelf gewoon graag
'kapot' met het zien van het geluk van een ander!!!
Ik heb ooit als goede raad gekregen dat je pas sterk bent als je je zwakte toont!
Toon ik dan nu genoeg zwakte of is dit nog steeds niet genoeg?
Is het wel zo handig om dit online te plaatsen?
Vast niet, maar begrijp dat mijn vader niet de enige reden is...
Juist doordat ik geen 'vader-figuur' heb gehad, heb ik zelf gedacht (en bedacht)
dat ik 'sterk' moest zijn en geen 'zwakte' mocht tonen!
Ik kwam zelf met het idee om dat 'masker' op te zetten!
Ik heb zelf geconcludeerd dat nooit iemand meer zo dicht bij mij mocht komen
dat zij mijn 'ware' ik zouden zien, omdat ik zelf niet 'te vrede' ben met mijzelf!
Is dit dan genoeg zwakte?
Maar de laatste jaren zijn er toch een aantal collega's uitgegroeid tot vrienden
en ik heb deze collega's dichterbij laten komen dan ik eigenlijk zou willen.
Deze vrienden hebben mijn ware ik gezien en tot mijn verbazing zijn zij er nog steeds...
Het is soms verdomd lastig om niet 'stoer' te doen en toch is het niet (altijd) nodig!
Is dit dan genoeg zwakte of is dit nou eindelijk het begin van volwassenheid?
Wat is nou de bedoeling van deze openhartigheid hoor ik jullie denken.
In principe helemaal niets... ik ben niet zielig... wil niet zielig gevonden worden,
maar ik hoop gewoon dat iedereen nu eens gewoon lekker doet wat zij leuk vinden
en mocht ik ook ergens zijn waar jullie zijn en mocht ik even weglopen...
er is niets aan de hand.. ik heb het ook wel naar mijn zin en ik heb het ook leuk,
maar zo af en toe moet ik gewoon even mijn 'rust' nemen en even alleen zijn.
Het heeft niets met jullie te maken, maar ik moet gewoon af en toe even de dingen
relativeren en mij bedenken dat niet iedereen hetzelfde is en ieder op zijn eigen manier
de dingen die zij meemaken verwerken. De één wat openhartiger dan de ander.
Is dit dan genoeg zwakte? Tja... de vraag is eigenlijk wat is zwak?
